İnanın hayatta en çok kaybedilen Anne ve Babadır. Onlar benim direğimdi. Annemin dizinde ve kucağında, babamın ise başımı omuzuna dayadığım ve her ikisinin de saçımı okşayıp öpüldüğüm günleri özlüyorum.
Onlar varken yüzüm güler, üzerimde bile bir ağırlık olmaz, moralim desem çok güzel olurdu. Ben onlara derdimi anlattığımda başımı okşarlar ve mutlaka çare bulurlardı.
Yanlarına varsam hep yüzümün gülmesini isterlerdi. Üzgün vardığımda ise ne yapacaklarını şaşırır, hayırdır oğlum bir derdin mi var diyerek merak eder ve çare bulurlardı.
Diyeceksiniz ki evde eşin ve çocukların var niye üzülüyorsun ki. Haklısınız onların yeri başka. Asla onlara laf söyletmem ama, anne ve babanın yeri bir başka oluyor be kardeş.
Hepimiz deriz annenin yemeği daha tatlı ve lezzetli oluyor. Bilmiyorum, sizlerde aynı düşüncede misiniz. Ama tabi ki eşim ve çocuklarımın da yeri başka. Onlarda sevgi dolu, neşe dolular. Annem Babam derken ayırt ettiğimden değil, bu yazımda Annem ve Babam dan bahsetmek istediğimden böyle yazıyorum.
Neyse konumuz olan Anne ve Baba diyelim.
Hiç unutmam bir gün köyüm olan Kelce köydeki anne baba evine gittim. İnanın o günlerde sıkıntı içerisindeydim ama, gidiş amacım o değildi. Canım annem şöyle beni bir süzdü ve evin içerisinde gidip geldi. Yanıma oturup beni omuzlarımdan kendine çekerek öptü. İşte o öpmeyi hala unutamıyorum. Elimi eline aldı avucuma 100 lira sıkıştırdı. Diyeceksiniz ki 100 lira ne ki. Bahsettiğim 2005 yılı yalnız çok değerli bir paraydı. Anne bu ne dedim haydi haydi ben seni anladım al bunu harçlık yap dedi.
İnanın gözümden bir iki damla yaş aktı ve çok duygulandım. Hala da unutamıyorum o günü.
Annemin babası genç yaşta yani askerden geldikten sonra 23 yaşında kısa bir sürede vefaat etmiş Allah rahmet eylesin. Adına da dikici Hasan derlermiş.
Mut ilçesinin il ayakkabı tamir ve kunduracısıymış. Tabi bana anlatılanlara göre. Kundura yapışkanı onun ölüm sebebi olmuş. Bana anlatılanlara göre. Allah rahmet eylesin nur içinde yatsın.
Yani Annem de baba şefkatini tam olarak görmemiş çünkü 3 yaşındayken babasını kaybetmiş. İşte benim adım Hasan annemim babasının ismi olduğum için babam diye severdi.
Bazen köyümün ismini kelköy diyerek söylerler, ben hemen devreye girer Mut ilçesinde öyle bir köy yok derim. O köyün adı Kelce köy dediğim zaman hemen düzeltirler. Doğrusu da bu zaten.
Ama isminden de bırakın her konuda güzelliğiyle övündüğüm bir köyüm var. İsmi de sakın yanlış konuşmayın “KELCE KÖY” artık öğrenin. Yıllardır böylede uyaran olmamış ondan.
Babam 1926 annem ise 1928 doğumlu. Babamı 10 Kasım 2000 yılında annemi ise 2016 yılında kaybettim yani hakkın rahmetine kavuştu diyelim.
Ben annemden çok dayak yedim babasının ismi olduğu halde.
Bana kızdığı zaman eline bir değnek alır ben kaçar o kovalardı. Yorulduğu zamanda kovalamayı boşlar sen eve gelince görüşürüz derdi. Ama eve varıncaya kadar siniri geçerdi.
Babam ömrü boyunca bir defa tokat attı başkada görmedim.
Bizim köyde Asput pınarı var. Eskiden buzdolabı olmayınca o pınardan gider eve su getirirdik. Buz gibi içilirdi. Köyün çocukları hep birlikte giderdik. Suyu pınardan doldurunca rampa çıkar ve adına dinlenmeç dediğimiz yerde oturur dinlenirdik. Bir gün Fatma diye bir türkü söyledim o dinlenmeçte. Köyümüzde Fatma isminde bir köylüm vardı gitmiş babasına söylemiş. Oda benim babama söyleyince, benim babam bunu yanlış anlayıp bana bir daha olmasın diye bir tokat attı ki inanın hala unutamıyorum. Ama yanlış anlaşılmıştı o söylediğim türkü. Hala söylüyorum inanın içimde en ufak bir yanlış yoktu. Çocuktuk zaten. Başkada babam bana tokat vurmadı. Sen kayınbabamın ismisin kızdığım zaman kendisini görmedim ama gözümün önüne geliyor derdi.
İşte aslında anlatmakla bitmez anılar ama mutlaka devamı gelecek diyor ve hepinize sağlıklı yaşam diliyorum.
Bu haber 25 defa okunmuştur.
